जराजर्जर हा!

कालपर्यंत होता तारुण्याचा ज्वालाग्नी |
आज म्हातारपणी लागते थोडं पाणी ||
कुणालाही जर्जरावस्था नकोअसते|
सगळ्यांना नवतारूण्य हवे असते||१||

कधीतरी फुलांचे निर्माल्य होणारच|
कधीतरी वृद्धत्व सर्वांना येणारच||
इथे नाही कोणी कायमचा रहिवासी|
योग्यवेळ आल्यावर होतो स्वर्गवासी||२||

कुणी कडक तर कुणी पहिलवान|
मानवापेक्षा समय आहे बलवान||
केस काळे दिसताच, आरसा हसतो |
म्हातारपण येईल, कुणी न मानतो ||३||

काळे केस केले, तारूण्य कसे येणार|
नकोमिथ्या विचार,तू म्हातारा होणार||
पायात पाय अडकतोय चालतांना|
जोरजोरात दम लागतो फिरतांना||४||

कधी पायदुखी,पाठदुखी,दु:खे सत्रा |
हे तर वृध्दत्व,जवानी नाही मित्रा||
अंतर्मन पाहताच सत्य उघडले |
आरसा खरा,मना उशिरा समजले||५||

सुरकुत्यानी भरला  चेहरा आपला|
विचार करा जरा,विसरभोळे झाला ||
मुलांचा विचार सोडा नका होऊ कष्टी|
पुन्हा पुन्हा त्याचत्याच सांगतात गोष्टी||६||

बोबडे बोल बोलतो,दात  सर्व गेले|
नजरही कमी झाली,कान वाया गेले||
म्हातारपण येणार हेच सत्य आहे|
हे स्वीकारण्यातचं तुमचे भले आहे||७||

   आहेर वाळू रघुनाथ , नाशिक